Magazine #3, Fietstocht
Het nieuwe magazine van Mathenesse Aan De Maas is er! Ze zijn gedrukt en bezorgd. Lees hier een highlight uit het magazine over een een fietstocht door de wijk.
Anne-Rixt: We staan hier aan het begin van de Grieksestraat. In de coronatijd moest ik mijn oude huis uit en toen kostte het heel wat moeite om dit huis te bemachtigen. Via het netwerk van mijn moeder vond ik een makelaar met een huis onder de 750 euro. Ik kon het zien en moest binnen één dag beslissen. Met behulp van de Huurcommissie heb ik de prijs nog kunnen verlagen waar de eigenaar uiteraard niet blij mee was. Maar het wonen bevalt me wel.
Tekst: Nico Haasbroek, Foto’s: Sander van Wettum
Zie jij dat je kan profiteren van het M4H-deel in dit gebied?
Op dit moment nog niet, omdat de twee delen nog te veel gescheiden zijn. Het voelt niet verbonden.
Monica mengt zich in het gesprek. Wat doe jij nu, Anne-Rixt? Ik werk nu nog bij de politie. O, dan is er genoeg te doen. (gelach) Maar in M4H is ook van alles te doen en qua innovatieve werkplekken wordt dat alleen maar meer.
Nico: Waarom ga je daar niet gewoon kijken en met de mensen daar praten?
Ja, goed idee.
Steek je wel eens de dijk over?
Niet heel vaak. Vorige week zag ik dat er een opening in het hek bij Weelde was en ik ben ook al op een paar andere plekken geweest. Iets verderop is een tuin langs de straat. Met een wormenhotel. Een vrouw die daar druk bezig is zegt: Dit is de buurttuin. Van en voor de buurt. We planten en oogsten en onderhouden de boel.
Er ligt een heel groot groen stuk braak. Kan de tuin niet groter worden?
Nee, dat mag niet. Daar is weer een vergunning voor nodig.
En verkopen jullie dingen die jullie hier laten groeien?
Nee. Het is leuk om hier met elkaar samen te werken. Dat is voldoende. We wensen de tuinmensen succes en klimmen de dijk op. Hier staan we precies op de grens van Oud en Nieuw Mathenesse. De dijk naar Schiedam snijdt er dwars doorheen.
Wat zouden we kunnen doen om die twee delen beter met elkaar te verbinden?
Eduard: Een brug bouwen of een tunnel, alleen schijnt een waterkering dat te bemoeilijken.
Nico: Bij het Schieblok hebben ze een grote houten brug gebouwd. Monica: Zou een goed zebrapad al niet voldoende zijn?
Eduard: Of een regenboogpad.
We zien een hek naar het Weelde-initiatief waaraan overigens ook een einde komt, maar dat hek zit potdicht. Nico stelt voor om eigen openbaar vervoer te gaan organiseren. Al begin je maar met een pendelbus die één keer per week door beide wijken rijdt.
Monica pleit voor een wit- of groen fietsenplan. Eduard vindt in het gras een cd’tje van Billy Joel en denkt dat- gezien de titels van de songs -aan het verlies een ruzie is voorafgegaan. Stomtoevallig komen we even later de voorzitter van stichting Mathenesse aan de Maas tegen, Judith Dunsbergen, die haar schuur aan het opruimen is. We fietsen door het Witte Dorp. In de deuropening staat een man die vertelt dat hij er al 47 jaar woont.
Wonen er vooral echte witte Rotterdammers?
Niet meer. De meeste zijn dood. We lachen hard. Maar wat doe je eraan. Alles verandert toch. Maar ik ga effe verder met mijn ding. Hoi. We willen weten hoe het met de huisvesting zit. We stuiten op twee vrouwen. De meeste huizen hier zijn van Woonstad. Heb je interesse om hier te komen wonen? Mag dat? Van mij wel. D’r zal best nog ergens een plekkie wezen. Eigen ingang. Geen buren boven je hoofd. En de energiekosten? Het is 21.5 graden binnen en ik heb niks aan. Maar dat komt ook door het zonnetje vandaag, zegt Eduard.
Wat voor mensen wonen hier?
Vroeger waren het alleen maar witte mensen, maar nou is het helemaal gemengd. Maar we hebben niet veel contact met elkaar. De mensen die werkeloos zijn, die willen niet werken. Dan moeten ze de uitkering maar korten. Ja, toch? Dan gaan ze vanzelf wel werken. Er is werk genoeg. Ik heb zelf tot mijn 67ste gewerkt. Wie doet dat tegenwoordig nog? Ik, antwoord ik. En Eduard.
We stoppen even bij het Marconiplein. Ik vertel mijn fietsvrienden dat dit geen plein is, maar een lelijk verkeersknooppunt. Terwijl UNO architekten een prachtig plan heeft gemaakt om deze plek om te toveren in een mooi nieuw plein met groen en woningen. Een plein dat Rotterdam West verdient.
In een tuin tussen het AVL-complex van Joep van Lieshout en het zogenaamde Keilepand doet Monica haar verhaal: Ik woon in Middelland, maar werk hier. Dit is de Voedseltuin waar veel vrijwilligers en mensen met afstand tot de arbeidsmarkt werken.
We nemen plaats aan een grote houten tafel. Rondom de tuin hebben we veel contact met elkaar. De meeste gebruikers hebben hun pand kunnen kopen wat betekent dat we de voorwaarden hebben geschapen om hier te kunnen blijven. De gemeente wil dat dit gebied zich circulair gaat ontwikkelen en daar heb je elkaar voor nodig. Het Keilepand is 15.000 vierkante meter, drie verdiepingen, ook met een kelder erbij, en er zitten heel verschillende bedrijven, zoals ontwerpers, landschappers, meubelmakers, en er is een grote deelkeuken.