In Turkije geboren,

in Nederland volwassen geworden

Gerda is dit keer op bezoek geweest bij Resul Solak voor een interview. Hij is als dertienjarige jongen naar Nederland verhuisd en voelt zich na zoveel jaar in Mathenesse erg verbonden met de wijk en de mensen. 

Tekst: Gerda van der AA / Foto’s: Privébezit Resul Solak
Portretfoto: Janine Fotografeert

Eerste kennismaking met Nederland
De vader van Resul Solak was een van de door Nederland uitgenodigde gastarbeiders die in 1974 vanuit Yozgat (centraal Turkije), hier kwam werken. Hij kwam in de tuinbouw terecht en deed dat met veel plezier. Zijn vrouw en drie zoontjes bleven in Turkije, pas vier jaar later kon hij ze over laten komen. Resul was toen 13 jaar. Het was allemaal heel vreemd voor hem. Ze hadden een woning aan de West-Kruiskade. Het viel Resul meteen op dat er heel veel mensen rondliepen met een donkere huid. Dat had hij nog nooit gezien. “Wat een mooi weer moet het in Nederland zijn” dacht hij. Het was hem bekend dat veel mensen in de zon gingen zitten om lekker bruin te worden. Er waren veel zonuren nodig om zo bruin te zijn. Pas in de winter, toen het heel koud was en de mensen nog steeds hun donkere huid behielden, werd het hem duidelijk dat ze zo geboren moesten zijn. Hij moest naar school en kwam in groep 8 terecht. Omdat hij geen woord Nederlands sprak kwam hij in een schakelklas terecht, een klas speciaal voor kinderen van buitenlandse afkomst. De nadruk werd vooral op de Nederlandse taal gelegd. Gelukkig stond er een heel aardige juffrouw voor de klas. Het jaar daarop kwam hij in de “normale” groep 8 en rondde zo de school af.

Verhuizen maar
Ondertussen werd er veel verhuisd, de huizen waren helaas vuil en slecht onderhouden. Op een gegeven moment ging de gemeente over tot het afbreken en opnieuw opbouwen van woningen. Het gezin vertrok naar de Coolsedwarsstraat en daarna naar de Adrianastraat. Allemaal in het Oude Westen, dat geen goede naam had. De criminaliteit was er hoog, de politie was altijd in de buurt en vechtpartijen waren normaal. Bij tijden was de jonge Resul behoorlijk angstig. Gelukkig was er bij de Coolsedwarsstraat de speeltuin, waar je voor 50 cent naar binnen mocht. Daarnaast had je de clubhuizen met allerlei activiteiten. Daar ontmoette je leuke vrienden, was je niet bang en was het gezellig. Jammer genoeg werden, met de afgeschreven huizen, ook de clubhuizen afgebroken en kon je uiteindelijk nergens meer heen. Zo kwam je vanzelf op straat terecht.

Aan het werk
Hij was 16 jaar toen hij definitief terug was in Nederland. Nu moest hij voor een vak kiezen. Het leek hem wel leuk om met auto’s bezig te zijn en dus koos hij voor de opleiding autotechniek. Tot op de dag van vandaag heeft hij er wel plezier van. Hij heeft er veel geleerd, maar ontdekte ook dat dit toch niet was wat hij wilde blijven doen. Zijn vader werkte in de groenvoorziening en dat leek hem ook wel wat. Hij was een keer met zijn vader mee gegaan naar een van de tuinen waar die werkte. Het leek een paradijs, zo groen en ook zo kleurig door al die verschillende bloemen. Hij werd er stil van en hij wist nu helemaal zeker dat hij hier wilde werken. Een van de voordelen van die tijd was, dat er genoeg werk was. Je had het zo voor het kiezen en kon zelfs eisen stellen. Zijn vader informeerde bij zijn bedrijf of er plaats was voor zijn zoon. Dit was niet het geval, maar men maakte hem er op attent dat Van Lansbergen aan de overkant wèl mensen zocht. Resul ging erop af en was dolgelukkig. Niet alleen werd hij aangenomen, maar bovendien was de eerste tuin waarin hij ging werken, nog paradijselijker dan die van zijn vader. Van Lansbergen was op dat moment een familiebedrijf en het was er fijn werken. Dankzij de familie heeft hij beter Nederlands leren spreken en schrijven. Als werknemer maakte je deel uit van de familie en ze zorgden voor je. Daar is hij nog steeds heel blij mee.

Het gezin in Mathenesse
Resul werkte hard en bracht de vakantie meestal in Turkije door. Daar leerde hij in 1986 Ayse kennen. In 1987 trouwden ze en gingen in de Deensestraat wonen. Boven woonden heel aardige mensen en beneden ook: het gezin Vosbergen. Wat hadden ze het getroffen, van begin af aan was de band zeer warm. Voor Ayse was het allemaal heel moeilijk. Zo ver van huis, zonder familie en ze sprak geen Nederlands. Maar de moeder van Joke (tante Ali) stond altijd met raad en daad voor haar klaar. Ayse begon een cursus Nederlands te volgen en bij tante Ali kon ze oefenen tijdens het drinken van een kopje koffie. Op die manier begon ze zich toch thuis te voelen in Oud Mathenesse. Zelf hadden ze geen telefoon, maar als ze moesten bellen konden ze altijd even naar beneden lopen. Niet alleen werd de boodschap dan doorgegeven, maar er werd meteen ook hulp aangeboden. Resul vond het leuk om aan het eind van de week bloemen mee te brengen. Niet alleen voor zijn eigen gezin, maar ook voor oom en tante Vosbergen.  

PTT
Ondanks dat Resul het naar zijn zin had in de tuinbouw, begon het na tien jaar toch te kriebelen. Hij wilde wat anders. Een kennis van hem werkte bij de PTT. Dat leek hem ook wel wat én hij kon al snel starten. Geweldig, werken in het grootste gebouw van Nederland, het Stationspostkantoor bij het Centraal Station. Hij klom op tot pakketbezorger en misschien had hij er nog gewerkt, ware het niet dat de PTT ging reorganiseren. De werknemers kregen een aanbod, een heel jaarsalaris als ze zelf ontslag namen. Resul dacht diep na, als hij hier niet op inging was de kans groot dat hij binnen afzienbare tijd werd ontslagen en dan zonder een extra bedrag zou moeten vertrekken. De keuze werd gemaakt.              

Omscholen 
In de loop der jaren had hij veel vrienden gemaakt en kennissen opgedaan. Een deel van hen werkte in de industrie aan de havens. Bij hen stak hij zijn licht op en kreeg hij de raad om te beginnen met omscholen. Belangrijk was het VCA (Veilig Werk Certificaat), leren omgaan met een heftruck, een cursus BHV (Bedrijfs Hulp Verlener) en ga zo maar door. Al snel was hij zover dat hij aangenomen werd. Hij werkt er nog steeds met plezier in ploegendienst.

In de wijk
In 1999 is het gezin van Resul en Ayse verhuisd naar de Schiedamseweg beneden. Daar komen de kleinkinderen heel graag vanuit school en laten zich dan lekker verwennen. Als Ayse hierover vertelt zie je de trotse moeder en oma.  Resul heeft niet alleen plezier in en aandacht voor zijn werk, maar ook voor de buurt waarin hij leeft. Hij vindt de wijk ontzettend veranderd. De kerk is gesloopt. Dat is erg, welke godsdienst men ook belijdt, er moet een Godshuis in de buurt zijn. Veel leuke initiatieven zijn gestopt en nu is het afwachten of ze weer terugkomen. Mensen moeten ergens naartoe kunnen voor een betaalbaar kopje koffie en een praatje. Iedereen in de omgeving kent hem als BHV’er en weet, als er wat is, dan kan men hem altijd roepen. Natuurlijk staat op zijn mobiel de wijkapp en hij is actief binnen zijn VVE en ‘Buurt Bestuurt’. Naast alles wat hij hier in de wijk doet is hij ook bestuurslid van de Mevlana moskee. Hij is trots op het mooie gebouw en waakt ervoor dat de omgeving mooi in stijl blijft. Dat heeft ook weer te maken met zijn contacten met het waterschap. Een mooi voorbeeld van het feit dat hij vindt dat iedereen gelijk is en dat we allemaal gewoon mensen zijn, is dat hij ervoor zorgt dat tijdens de speciale voetbalwedstrijden de verlichting aan de buitenkant van de Moskee oranje is. Resul is een goedlachse man, met veel contacten, een groot hart voor zijn wijk en de mensen die er wonen. Zijn wieg stond in Turkije, maar Oud Mathenesse, en haar inwoners, is zijn thuis geworden.