De bloemenmuur van Mathenesse

Het zal de bewoners van Mathenesse niet zijn ontgaan. Op de gevel van moskee AAIIR in het Witte Dorp is de afgelopen periode gewerkt aan een kleurrijke muurschildering. De schildering bestaat uit vijf bloemen die elk staan voor een nationaliteit uit de wijk. Het gaat om de jasmijn, de paradijsvogelbloem, de tulp, de klaproos en het madeliefje. Het idee voor dit kunstwerk in de buitenruimte is bedacht door de gemeente Rotterdam en uitgevoerd door straatkunstenaar Marloes de Kiewit. In juli sprak ik met Marloes om te ontdekken wie zij is en hoe ze het heeft ervaren om ruim een maand in onze wijk door te brengen.  

De kunstenaar: Marloes de Kiewit
De Rotterdamse Marloes de Kiewit is 34 jaar en werkt nu zes jaar fulltime als illustrator en muralist. Het idee om van het tekenen en schilderen haar werk te maken ontstond toen ze door Mexico reisde en kunstwerken maakte in ruil voor een overnachtingsplek. Inmiddels kun je in het Rotterdamse straatbeeld al meerdere werken van haar terugvinden. Zo schilderde ze een gevelgrote afbeelding van een roodborstje in de Roodborststraat in Carnisse en een exotische vogel en een luipaard in restaurant G'rilla Kitchen in het centrum van Rotterdam. Een echte kunstenaar dus. Toch heeft ze aan deze titel moeten wennen. “In het begin vond ik het lastig om mezelf als kunstenaar te beschouwen, omdat ik veel verschillende dingen doe. Ik was soms illustrator, soms muralist, en twijfelde of wat ik deed dat label wel past.” Nu ziet ze dat anders: “Ik creëer dus ik ben kunstenaar.”

De bloemenmuur op de tekentafel
Het idee om bloemen te schilderen ontstond tijdens een brainstorm waar, naast Marloes, ook enkele bewoners van het Witte Dorp en mensen van de moskee aanwezig waren. De participatie van de buurt werd aangemoedigd door de gemeente die het zag als een kans om wijkbewoners en de moskee meer met elkaar in verbinding te brengen. Deze verbinding zie je in de schildering ook terug, in de vorm van een hommel die van bloem naar bloem vliegt. 

Toen tijdens de brainstorm het bloemenidee op tafel kwam werd Marloes enthousiast. Dit idee sloot goed aan bij het type werk dat zij maakt: natuurlijke vormen in sprankelende kleuren. Eenmaal aan haar tekentafel moest ze nog wel een aantal keuzes maken. “Ik moest ervoor zorgen dat iedereen erbij betrokken werd, maar het ontwerp moest ook haalbaar zijn en er mooi uitzien”. Om dat voor elkaar te krijgen heeft Marloes haar creativiteit ingezet. Zo waren de door de wijk gekozen bloemen allemaal wit en oranje, maar dit kleurenpalet was te eentonig. Als oplossing hebben sommigen daarom een andere kleur gekregen. “Neem bijvoorbeeld de jasmijn, die zou eigenlijk wit moeten zijn, maar is nu paars met roze.”

Van papier naar muur: de uitdagingen
Toen het ontwerp af was kon Marloes aan de slag. Dankzij haar gevoel voor verhoudingen heeft ze geen beamer of grid nodig om haar ontwerp op de muur te krijgen. De schildering maakt ze uit de losse pols. Tijdens het schilderen zijn er overigens nog wel de nodige uitdagingen geweest. De bakstenen zijn vanwege hun diepe groeven lastig met een kwast te bewerken en ook de ribbels in de golfplaat vormen een uitdagende ondergrond. “Het was spannend om te zien wat de ribbels met de vormen in mijn schildering zouden doen”, zegt Marloes. Daarnaast was er nog het zonnige weer. Bij warm weer droogt de verf snel waardoor het lastiger mengt. Om dit tegen te gaan spuit ze water op haar kwast en de muur, maar dit helpt niet altijd. Het gevolg is dat ze soms hele stukken opnieuw moest doen.  

Ondertussen volgde de wijk haar vorderingen enthousiast. Zo werd Marloes bedankt door een moeder wiens dochter nu met meer plezier naar school gaat omdat ze langs de muur komt. “Elke keer gaat ze op zoek naar mijn nieuwste schildering.” Met name de hommel was bij het meisje in de smaak gevallen. Dit soort enthousiasme motiveert Marloes: “Dat maakt mijn hele dag goed!”

Schilderen in het Witte Dorp
Tijdens mijn gesprek met Marloes wordt duidelijk dat ze inmiddels een bekende is in onze wijk. De meeste mensen die langslopen groeten haar, sommigen maken een praatje, en ook een hond rent kwispelend naar haar toe. “Het is leuk om in de wijk een schildering te maken. Iedereen die langskomt zegt wel iets liefs en er zijn mensen die een hand kersen, een biertje of een kopje koffie komen brengen. Ik heb dat nog niet zo eerder ervaren bij een opdracht.” Ook voor praktische zaken kon Marloes op mensen in de wijk rekenen, bijvoorbeeld op Nancy (Moret). “Elke dag komt ze me koffie brengen en laat ze weten hoe laat ze thuis is zodat ik bij haar naar de toilet kan. Dat is erg fijn, want mensen denken daar vaak niet aan.” Al met al kan Marloes zich slechts één negatieve uitspatting herinneren. Een jongetje die zei dat hij graffiti over haar werk heen wilde spuiten, omdat hij het lelijk vond. Uiteindelijk is dit ook twee keer gebeurd, maar daar kijkt Marloes niet echt van op. “Ik verwachtte wel dat zoiets een keer zou gebeuren, maar het is eigenlijk wel een ongeschreven regel onder straatkunstenaars om niet iets over elkaars werk te plaatsen.”

Als ik Marloes vraag wanneer ze verwacht klaar te zijn loopt ze lachend weg. Daar kan ze geen antwoord op geven. Het project duurt vanwege de genoemde uitdagingen al een stuk langer dan gepland. Overigens denk ik dat dit voor de bewoners van Mathenesse niet veel uitmaakt. Af of niet, de wijk is een prachtig kunstwerk rijker.

Redactie: Inmiddels is de muurschildering af en kun je deze ook terugvinden in de app van ReWriters010. Hierin staan verschillende routes in Rotterdam waar je wandelend langs allerlei street-art wordt geleid en tegelijk in de app meer kunt lezen over de kunstenaars.

Teskt en foto: Anne Rixt